تاریخ‌نگاری انقلاب اسلامی از سال 41 و 42 با کتاب «نهضت دو ماه روحانیون» مرحوم آقای دوانی شروع شد، اما تا اوج‌گیری انقلاب اسلامی اثر دیگری تولید نشد. البته جزواتی در این رابطه تولید و منتشر شد. در سال 56 کتاب «بررسی و تحلیلی بر نهضت امام خمینی» از سوی حجت‌الاسلام روحانی در نجف منتشر شد که اثری قابل توجه و مهم است.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، کشور به مدت یک دهه درگیر بحران‌ها و جنگ شد و در نتیجه تاریخ‌نگاری انقلاب اسلامی را تحت‌الشعاع خود قرار داد. به نظرم تاریخ‌نگاری انقلاب اسلامی به طور جدی بعد از پایان یافتن جنگ تحمیلی، آغاز شد. مرکز اسناد انقلاب اسلامی و چند مرکز و بنیاد دیگر پس از پایان جنگ شکل گرفتند.
باتوجه به اینکه چهل سال از پیروزی انقلاب اسلامی می‌گذرد، تاریخ‌نگاری انقلاب اسلامی باید به صورت جدی نقد و آسیب‌شناسی شود. ضمن اینکه باید بررسی کرد چه کارهایی انجام گرفته و چه کارهایی انجام نشده است و در گام دوم انقلاب باید انجام بگیرد و در نتیجه یک «نقشه راه» برای آینده تاریخ‌نگاری انقلاب اسلامی تهیه شود.
مراکز مختلفی که در رابطه با تاریخ‌نگاری فعالیت دارند، ماموریت‌های گوناگونی دارند. دغدغه‌های مسئول هر نهاد بر اقدامات‌شان تاثیرگذار است. بنابراین لازم است مراکز مرتبط با تاریخ‌نگاری انقلاب اسلامی، دور هم بنشینند،
هم‌فکری کنند و نقشه راهی تهیه سازند. تا این اتفاق نیافتد، کارهای جزیره‌ای و محلی به همین شکل ادامه خواهد یافت و شکل منسجم پیدا نخواهد کرد. اکنون در حوزه کودک و نوجوان، مجموعه کتاب‌های خوب و مناسبی نداریم. اصلاً مرکزی در این رابطه مسئولیت دارد؟ وقتی نقشه راه وجود نداشته باشد، این خلاها نیز وجود دارد.
